ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

Η ετυμηγορία του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν ξεκάθαρη. Η καμπάνια του όχι κέρδισε και οι Boris Johnson και Nigel Farage πανηγυρίζουν για την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην αντίπερα όχθη, οι Εργατικοί, o David Cameron και οι Σκωτσέζοι προσπαθούν να σώσουν ότι σώζεται, με κύριο τους μέλημα τη διατήρηση τους στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και τη συνοχή του ΗΒ. Ωστόσο, η νίκη μοιάζει περισσότερο με ήττα μιας και όλες οι υποσχέσεις του Brexit έχουν εξαφανισθεί. Τα λεφτά που θα εξοικονομούνταν για να πάνε στο NHS δεν υφίστανται σύμφωνα με τον Farage ενώ το ΗΒ θα χάσει τα προνόμια που είχε ως μέλος της ΕΕ σε όλους τους τομείς, εκτός και αν πληρώσει το αντίτιμο που πληρώνουν κι άλλες χώρες (π.χ. Νορβηγία) για να έχει πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά. Ήδη η λύρα έχει πέσει σε ιστορικά χαμηλά (αν και φαίνεται να ανακάμπτει ελαφρώς) ενώ οι προβλέψεις για τις επενδύσεις και τον οικιστικό τομέα δείχνουν μείωση 5% και 10-15% αντίστοιχα. Ακόμη, αυξάνεται η ξενοφοβία και ο ρατσισμός και

Για πρώτη φορά στην ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου (ΗΒ) καλείται ο λαός να αποφασίσει την φύση και μορφή που θα έχει η σχέση της νήσου με την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Το ΗΒ εντάχθηκε το 1973 στην τότε ΕΟΚ χωρίς δημοψήφισμα αλλά με έγκριση μέσα από το κοινοβούλιο, μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες λόγω του βέτο που άσκησε ο τότε πρόεδρος της Γαλλίας Charles de Gaulle. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι πως ήταν η τότε συντηρητική κυβέρνηση των Tories η οποία πέτυχε την ένταξη, ενώ σήμερα η μεγαλύτερη μερίδα υπέρ του Brexit προέρχεται από το ίδιο κόμμα. Από το 1974 και έπειτα ξεκίνησαν οι προσπάθειες αρχικά από τους εργατικούς (Labor Party) και έπειτα από τους συντηρητικούς και τους ευρωσκεπτικιστές για μεταρρύθμιση της σχέσης που είχε το ΗΒ με την ΕΕ, ζητώντας μεγαλύτερη ελευθερία, περισσότερα προνόμια και λιγότερη συνεισφορά στα ευρωπαϊκά ταμεία. Παρά τη συνεχώς μειωμένη συνεισφορά στα ευρωπαϊκά ταμεία και την υποχώρηση της ΕΕ προς τις απαιτήσεις του ΗΒ, το αίτημα είτε για π