ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ

Το χρόνιο πρόβλημα του Κυπριακού καλείται να επιλύσει ο εκάστοτε πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ωστόσο, ακόμη και πριν την εισβολή (όταν γίνονταν συνομιλίες ανάμεσα στις δύο κοινότητες για επιστροφή των Τουρκοκυπρίων στην κυβέρνηση) αυτό δεν έχει καταστεί εφικτό. Τόσο η τουρκική αδιαλλαξία όσο και ο σοβινισμός που επιδεικνύεται, πολλές φορές και από τις δύο πλευρές, έχουν φέρει το πρόβλημα να κοντεύει σχεδόν μισό αιώνα χωρίς λύση. Όλοι οι πρόεδροι, είτε δεξίοι, αριστεροί ή "κεντρώοι" (η αυτοτοποθέτηση στο κέντρο στην Κύπρο γίνεται με κριτήρια τα οποία δεν θα βρεις πουθενά αλλού στην Ευρώπη), άρχισαν από την ανάγκη για νέα στρατηγική και διεκδικητική πολιτική. Ωστόσο, ο πραγματισμός και τα ψηφίσματα του συμβουλίου ασφαλείας τους οδήγησαν όλους στην πεπατημένη των δικοινοτικών συνομιλιών υπό την εποπτεία του ειδικού συμβούλου του ΟΗΕ στο νησί. Μετά το σχέδιο Ανάν, όπου οδηγηθήκαμε για πρώτη φορά σε τελική φάση συνομιλιών αλλά με αποδοχή για ενισχυμένο ρόλο το

Το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου επανέφερε στο σκηνικό την διαιρετική τομή της τουρκικής κοινωνίας. Από τη μια, το κοσμικό κράτος με τους κεμαλικούς οι οποίοι παραδοσιακά στηρίζονται από το στράτευμα, μιας και στη σύγχρονη τουρκική ιστορία ο στρατός ήταν ο φύλακας της κεμαλικής ιδεολογίας. Από την άλλη, το κόμμα AKP του νυν Προέδρου της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάντ το οποίο εδώ και μια δεκαετία περίπου προσπαθεί να σπρώξει την Τουρκία προς ένα νεο-οθωμανικό στυλ, επανασυνδέοντας αργά αλλά σταθερά τη θρησκεία με το κράτος. Τα τελευταία χρόνια πολλές φορές προσπάθησε ο στρατός να προβεί σε πραξικόπημα για να απομακρύνει το AKP από την εξουσία χωρίς ωστόσο να επιτύχει καν να ξεκινήσει το πραξικόπημα. Παρά το ότι στα πλείστα κράτη ο στρατός επιθυμεί την επαναφορά σε πιο συντηρητικά συστήματα διοίκησης, εντούτοις στη Τουρκία η σύνδεση του κεμαλισμού με την κοσμικότητα και το στρατό έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα. Δεν είναι τυχαίο πως το 2007 ο τουρκικός στρατός είχε ανακ