CYPRIOT HISTORY X

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πως πολλοί βλέπουμε εν έτη 2016 τους ξένους ή γενικότερα τους "άλλους". Σε αυτές τις δυο κατηγορίες εμπίπτουν οι Τουρκοκύπριοι, οι Τούρκοι πολίτες, οι εργάτες από τρίτες χώρες αλλά και πολλές φορές οι Ελλαδίτες (αλλιώς καλαμαράδες).

Ας ξεκινήσουμε από τις λιγότερο "επώδυνες" κατηγορίες. Οι Ελλαδίτες τα τελευταία χρόνια, και λόγω απέχθειας αρκετών οι οποίοι τους θεωρούν ως υπαίτιους για την κυπριακή τραγωδία (άλλο ελληνική κυβέρνηση και άλλο λαός), αντιμετωπίζονται ιδιαίτερα αρνητικά και με πολλά επίθετα. Καλό είναι όμως να θυμόμαστε πως και οι Κύπριοι ιδιαίτερα μέχρι τη δεκαετία του '80 μετέβαιναν και αυτοί στην Ελλάδα προς εξεύρεση εργασίας, όπως οι Ελλαδίτες τώρα έρχονται μαζικά και νόμιμα στη Κύπρο για ένα καλύτερο μέλλον.

Η δεύτερη κατηγορία, η οποία συνδέεται αρκετά με την πρώτη, είναι οι εργάτες από τρίτες χώρες (από φτωχότερες της Ευρώπης όπως Βουλγαρία, Ρουμανία αλλά και από την Ασία). Ο ρατσισμός που μας διακατέχει και εκφράζεται πολλές φορές και ως μορφή αστείου, μεταξύ μας, μαζί με την απομόνωσή τους κατά τη διάρκεια των οικογενειακών συναντήσεων δείχνουν την λανθασμένη στάση που έχουμε προς αυτούς τους συνανθρώπους μας.

Οι δύο τελευταίες κατηγορίες αφορούν τους Τουρκοκύπριους και τους Τούρκους πολίτες. Πέραν της εξίσωσης που γίνεται των δύο κατηγοριών και τους επονομάζομαι απλά Τούρκους (ασχέτως αν οι Τουρκοκύπριοι ανήκουν στο Κυπριακό κράτος και οι Τούρκοι στο τουρκικό κράτος), δυστυχώς η εχθρότητα από εμάς είναι εμφανής σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής. Από τα post στα social media, τις ατάκες και τα συνθήματα στα γήπεδα και το μίσος που εκφράζεται σε μια τεράστια ομάδα ανθρώπων τους οποίους θεωρούμε ως υπεύθυνους για όλα όσα συνέβησαν σε αυτό τον τόπο από το 1960 μέχρι και το 1974.

Ιδιαίτερα όσον αφορά τη στάση μας όχι προς την πολιτική ηγεσία και τις επιδιώξεις της αλλά την Τουρκοκυπριακή και Τούρκικη κοινωνία είναι τόσο δημιουργία και δημιουργός μίσους και πολιτικής βίας. Εθελοτυφλούμε αν δεν το αναγνωρίζουμε αυτό μιας και τέτοιες οργανώσεις και ενέργειες υφίστανται από το 1970 και μετά στη χώρα μας (χωρίς να παραβλέπουμε και τις υπάρχουσες Τουρκοκυπριακές και Τούρκικες οργανώσεις).  Όσο εντείνονται οι προσπάθειες για την επιδιωκόμενη λύση και αυξάνονται οι πιθανότητες για ένα νέο σχέδιο λύσης, τέτοιες συμπεριφορές θα επανέλθουν στην επιφάνεια (ας ελπίσουμε με λιγότερο ακραία μορφή σε σχέση με το παρελθόν).

Το ερώτημα για την κοινωνία μας παραμένει, όχι με το τι θα επιλέξει σε ένα σχέδιο λύσης αλλά με το πως θα αντιμετωπίσει και εάν συναναστραφεί με άτομα τα οποία ζουν στην ίδια περιοχή με αυτή (είτε υπάρξει λύση είτε όχι). Υπάρχει και έρευνα Κύπριου ακαδημαϊκού που δείχνει πως αλλάζει η στάση, των πλείστων, όταν γνωρίσει τον υποτιθέμενο "άλλο".

Όπως λέει και η γνωστή ταινία (American History X), το μίσος είναι βάρος (άρα δεν μας αφήνει να προχωρήσουμε και να προοδεύσουμε). Το παρόν άρθρο γράφτηκε όχι για να προπαγανδίσει υπέρ οποιασδήποτε πολιτικής αλλά για να αναδείξει τα κακά που φέρνει σε μια κοινωνία η σύγκρουση, η βία και ο ρατσισμός. Ας μην ξεχνάμε πως η ανωτερότητα που ένιωθαν κάποια κράτη τον περασμένο αιώνα παρολίγον να αφανίσουν την Ευρώπη...

"We are not enemies, but friends. We must not be enemies. Though passion may have strained, it must not break our bonds of affection. The mystic chords of memory will swell when again touched, as surely they will be, by the better angels of our nature."