Παιδεία όπως Κυπριακό

Η κόντρα που ξέσπασε μεταξύ εκπαιδευτικών της δημόσιας εκπαίδευσης και του Υπουργού Παιδείας οδηγείται στα άκρα λόγω μονομερών αποφάσεων, απουσίας διαλόγου και επιθυμίας εξεύρεσης μέσης λύσης.

Η αρχή ξεκίνησε από την απόφαση του Υπουργού να πάρει κάποιες αποφάσεις χωρίς διαπραγμάτευση με τις συντεχνίες των εκπαιδευτικών. Παρά το ότι δικαιούται να το κάνει, είναι εκτελεστική εξουσία, η απουσία διαλόγου δείχνει και απουσία καλής θέλησης και συμβιβασμού από πλευράς του. Επίσης, τα σχόλια του μαζί και με αυτά του Γενικού Ελεγκτή για τους εκπαιδευτικούς αποδεικνύουν μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και στάση προς μια τεράστια μερίδα δημόσιων υπαλλήλων. Από την άλλη, οι εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών αντί να κατεβάσουν τους τόνους τους ανέβασαν ζητώντας και την πλήρη απόσυρση των αποφάσεων και διάλογο από μηδενική βάση. Μηδενική βάση ουσιαστικά σημαίνει πως όλα τα θέματα θα μπορούν να συζητηθούν, με το πιθανότερο σενάριο να μην υπήρχε κατάληξη για κανένα από αυτά. 

Η παιδεία και ο τρόπος χειρισμού της μοιάζουν με το χειρισμό των δύο κοινοτήτων στο Κυπριακό (ναι είναι κοινότητες και οι δύο αναγνωρισμένες βάσει συντάγματος και ΟΗΕ). Οι μονομερείς αποφάσεις εδώ και χρόνια φέρνουν προ τετελεσμένων τις διαπραγματεύσεις. Τέτοιες αποφάσεις ήταν οι παράνομη ανακήρυξη της ΤΔΒΚ, οι προσπάθεια καθόδου των S300 και πολλά άλλα. Η απουσία καλής θέλησης και κατάληξης σε μια συμφωνία, και στα δύο θέματα, φέρνει στην επιφάνεια την έλλειψη λογικής και συνείδησης για το μέλλον και τη κοινωνία, η οποία επηρεάζεται άμεσα και έμμεσα από αυτά τα αδιέξοδα. Και τα δύο θέματα ανέκαθεν έπεφταν θύματα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, γι' αυτό δεν βρέθηκε ποτέ λύση στο κυπριακό αλλά και στη λεγόμενη "εκπαιδευτική μεταρρύθμιση" την οποία ακούμε εδώ και δεκαετίες. Όσο η παιδεία και οι οργανώσεις τις, εκπαιδευτικές και μαθητικές, παραμένουν κομματοποιημένες δεν θα αλλάξει τίποτα ριζικά προς το καλύτερο. 

Όπως και στο κυπριακό, έτσι και στη παιδεία ο Αρχιεπίσκοπος παίρνει λόγο σε ένα καθαρά κοσμικό θέμα. Ένεκα και της πολιτικής δράσης της εκκλησίας κατά την ανεξαρτησία, ακόμη και σχεδόν εξήντα χρόνια μετά δεν έχει απεξαρτηθεί το κράτος από την άμεση επιρροή της. Ο νυν αρχιεπίσκοπος καταπιάνεται ιδιαίτερα με τον πολιτικό βίο, και σε αυτή τη περίπτωση τάχθηκε υπέρ της κυβέρνησης και κατά των συνδικαλιστών, με ακραίους χαρακτηρισμούς (χρήση της λέξης εμέσει η οποία σημαίνει "κάτι που σου προκαλεί εμετό"). Αυτό έχει διχάσει ακόμη περισσότερο τόσο τα δύο μέρη αλλά και τη κοινωνία, με τους θεολόγους πλέον να στρέφονται εναντίον του Αρχιεπισκόπου ενώ οι οργανωμένοι γονείς προσπαθούν να διατηρήσουν τις ισορροπίες προτάσσοντας, ορθά, πως το σημαντικό είναι τα παιδιά και όχι τα συμφέροντα. 

Αφού ο Αρχιεπίσκοπος συμφωνεί με τον υπουργό για αύξηση διδακτέου χρόνου και οικονομική περισυλλογή, γιατί δεν συμφωνεί και με τη μείωση των θρησκευτικών αργιών (όχι εορτών) και τον τερματισμό απασχόλησης ιερέων στα σχολεία αφού ήδη έχουν άλλο πρώτο επάγγελμα? Αυτό δεν θα φέρει και νέους εκπαιδευτικούς στα σχολεία χωρίς αύξηση δαπανών?

Σίγουρα μπορούν να γίνουν πολλά για να βελτιωθεί το δημόσιο σχολείο, το σχολείο στο οποίο έχει πρόσβαση όλη οι κοινωνία. Και ναι, όλοι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να διδάσκουν, διαφορετικά δεν είναι εκπαιδευτικοί αλλά κάτι πολύ διαφορετικό. Όμως χωρίς συναινετικές αποφάσεις δεν θα γίνει τίποτα και κάθε κυβέρνηση θα αλλάζει αυτά που έκανε η προηγούμενη, κάτι που γίνεται στην Ελλάδα με τραγικά αποτελέσματα. Η παιδεία χρήζει στήριξης, τόσο εκπαιδευτικής όσο και υλικοτεχνικής για να πάει μπροστά. Διαφορετικά θα δούμε τα σχολεία να διαχωρίζονται πλήρως βάσει οικονομικών κριτηρίων όπου όσοι μπορούν θα πηγαίνουν στα ιδιωτικά και τα δημόσια θα μείνουν στο έλεος τους χωρίς προοπτικές για όσους φοιτούν σε αυτά.