ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΙΛΗΜΜΑ : ΑΛΛΑΓΗ Ή ΔΙΑΛΥΣΗ?

 

Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα που αντιμετωπίζουν ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν πολλά από τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Κύπρου.

Η τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, η αύξηση της ανεργίας, οι οικονομικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν ποτέ(π.χ. κατάλογος αδιόριστων, αναδιάρθρωση της Εθνικής Φρουράς και μείωση της θητείας) είναι κάποια από τα πολλά προβλήματα τα οποία απέτυχε το πολιτικό μας σύστημα να αλλάξει.

Το σημαντικότερο ωστόσο από όλα αυτά είναι η στασιμότητα στο Κυπριακό κάτι που αναδεικνύει την αποτυχία κομμάτων και κυβερνήσεων μας για να επιλύσουν το πρόβλημα σε ένα έστω συγκαταβατικό αλλά λειτουργικό σχέδιο. Αυτή η αποτυχία μεταφράζεται τόσο με την συνεχιζόμενη αύξηση της αποχής στις κάλπες όσο και με τον ευρωσκεπτικισμό ο οποίος πλέον έχει εισχωρήσει σε όλα σχεδόν τα κόμματα.

Οι προσδοκίες για επίλυση του Κυπριακού προβλήματος με την ενεργό συμμετοχή της Ε.Ε. απέτυχε για διάφορους λόγους, τόσο λόγω της ουδέτερης στάσης που έχει η ίδια απέναντι στην Τουρκία όσο και με την δική μας κυβέρνηση, τέως πλέον, η οποία ήταν ενάντια στην εμπλοκή της και δυστυχώς όποτε έβρισκε αφορμή εξαπέλυε πυρά εναντίον της. (πολλές φορές και αναίτια).

Όπως το ΔΗΚΟ έτσι και το ΑΚΕΛ, το 2014 πιθανόν, αλλά και άλλα κόμματα θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις τόσο για την εσωτερική τους δομή όσο και για τα στελέχη που θα απαρτίζουν τις ηγετικές τους ομάδες. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η κοινωνία επιθυμεί μεγαλύτερη υπευθυνότητα, αξιοκρατία και διαφάνεια από τα κόμματα τα οποία την εκπροσωπούν.

Για να γίνει αυτό ωστόσο θα πρέπει να γίνουν δραστικές αλλαγές εντός των κομμάτων. Τα μέλη και οι φίλοι των κομμάτων (όπου αυτό είναι επιτρεπτό) οφείλουν να δώσουν το στίγμα τους και να απομακρύνουν άτομα τα οποία ανεύθυνα και για λόγους προσωπικού συμφέροντος οδήγησαν τον τόπο σε αυτά που βιώνουμε σήμερα. Στη θέση τους καλείται να τοποθετήσει άτομα τα οποία είναι γνώστες των θεμάτων που συζητούνται εντός της Βουλής αλλά κυρίως τα θέματα τα οποία επιθυμεί η κοινωνία πολιτών να τεθούν προς συζήτηση.

Η αλλαγή δεν σημαίνει αποχή και απαξίωση του συστήματος αλλά ακριβώς το αντίθετο, αλλαγή του συστήματος με έννομα μέσα, κάτι το οποίο θα ενισχύσει την δημοκρατία και θα επαναφέρει το κλίμα ασφάλειας και πολιτικής σταθερότητας το οποίο χρειάζεται ο τόπος.

Υ.Γ. Το παράδειγμα της Ελλάδας πρέπει να μας κάνει όλους μας να αναρωτηθούμε αν θέλουμε τον φασισμό και την αναρχία, και από δεξιά και από αριστερά, ή αν επιθυμούμε αναβάθμιση του ρόλου των πολιτών και καλύτερη εκπροσώπηση μέσω των μέσων τα οποία ήδη έχουμε στα χέρια μας και για τα οποία κάποιοι πριν από εμάς έδωσαν την ζωή τους για να τα έχουμε σήμερα και να τα απολαμβάνουμε.