Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ, ΟΙ ΠΑΛΑΙΕΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ

Σαν σήμερα 9 του Μάη, 65 χρόνια πριν, ο Γάλλος Υπουργός Εξωτερικών Ρόμπερτ Σούμαν παρουσίασε την ιδέα του για μια ενωμένη Ευρώπη ούτως ώστε να αποτραπεί ένας νέος πόλεμος μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών.

Με την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα(ΕΚΑΧ) επιτεύχθηκε η αλληλεξάρτηση των κρατών, αλλά ιδιαίτερα μέσα από αμοιβαίες παραχωρήσεις και πολιτικά και οικονομικά ανταλλάγματα ανάμεσα σε Γαλλία - Γερμανία και τις υπόλοιπες χώρες μηδενίστηκε η πιθανότητα νέας εμπόλεμης σύρραξης.

Οι μετεξελίξεις της ΕΚΑΧ, η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και εν τέλει η Ευρωπαϊκή Ένωση πέτυχαν το στόχο της ενιαίας αγοράς ωστόσο απέτυχαν να ενσωματώσουν τη δημοκρατική διαχείριση και την πολιτική συνεννόηση σε βασικά θέματα με αποτέλεσμα η κρίση του 2008 - 2009 να συνεχίζεται και να προκαλεί τριγμούς σε όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η αποτυχία της πλήρους ομαλοποίησης του τραπεζικού συστήματος οδήγησε σε λανθασμένη διαχείριση πολλών ευρωπαϊκών,πλέον, τραπεζών σε Κύπρο, Ελλάδα, Ισπανία αλλά και στην Ολλανδία.

Η κρίση που βιώνουμε, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεπεραστεί. Το θέμα είναι η ΕΕ να μειώσει τις αρνητικές συνέπειες των συνεχών αλλαγών σε κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο. Αυτό θα επιτευχθεί μόνο μέσω μεγαλύτερης συναίνεσης η οποία όμως θα είναι προϊόν αμοιβαίων συμβιβασμών και όχι επιβολή των συμφερόντων μιας ομάδας χωρών έναντι των άλλων.

Ο πρώτος στόχος του Σούμαν για αποτροπή νέου πολέμου επιτεύχθηκε, ωστόσο πλέον η ΕΕ έχει μετεξελιχθεί σε κάτι πολύ μεγαλύτερο και σημαντικό από αυτό. Η εξασφάλιση του βιοτικού επιπέδου όλων των Ευρωπαίων πολιτών και η αύξηση της διαφάνειας σε επίπεδο αποφάσεων είναι αυτά που θα την κρατήσουν ενωμένη και θα τη σπρώξουν να πετύχει πολύ περισσότερα απ' ότι προηγουμένως.

Σίγουρα οι διχαστικές φωνές είναι πολλές αλλά η αναπόφευκτη οικονομική αλληλεξάρτηση θα συνεχίσει να υφίσταται. Τα δόγματα απομονωτισμού είναι πασιφανές πως δεν μπορούν να δουλέψουν εις όφελος των κρατών. Το θέμα είναι να υπάρξει η πολιτική βούληση για να επιτευχθεί κάτι καλύτερο, πιο δημοκρατικό και πιο δίκαιο για τα 28 κράτη της ΕΕ. Μια αρνητική εξέλιξη σε αυτό το θέμα θα σπρώξει τα ευρωπαϊκά κράτη ακόμη πιο πίσω στη διεθνή οικονομία και ως αποτέλεσμα και στο βιοτικό επίπεδο τους. Για αυτό η απαίτηση δεν πρέπει να είναι η διάλυση της ΕΕ αλλά η μετατροπή της σε ένα οργανισμό που να έχει μεγαλύτερα οφέλη για όλες τις ευρωπαϊκές περιφέρειες.