Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ ΤΟΥ ΑΛΚΙΝΟΟΥ

Όσοι από εσάς είχατε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να παρευρεθείτε στις συναυλίες του Αλκίνοου Ιωαννίδη πριν μερικές μέρες, θα θυμάστε σίγουρα την διασκευή του στο τραγούδι "Νεοέλληνας".

Για όσους δεν πήγαν, απλά να πω πως ο Αλκίνοος διασκεύασε το ομώνυμο τραγούδι και έστειλε και αυτός το δικό του πολιτικό μήνυμα για την νοοτροπία των Ελλήνων(i.e. Έλληνας είναι όποιος μετέχει της ελληνικής παιδείας, τίποτα λιγότερο τίποτα παραπάνω).

Ο εξαίρετος καλλιτέχνης αφού αντικατέστησε τον Μητροπάνο με τον Πάνο Κιάμο στους στοίχους του τραγουδιού(μιας και η ποιότητα και η συνεισφορά στο ελληνικό τραγούδι των δύο έχει τεράστια διαφορά), μας είπε για άλλη μια φορά τα στραβά της νοοτροπίας που διακατέχει την κοινωνία μας, και ως αποτέλεσμα αυτής και της πολιτικής μας.

Ίσως όμως το τραγικότερο της όλης κατάστασης να μην είναι απλά τα λόγια του τραγουδιού αλλά το ότι πλέον αντικατοπτρίζουν την πλειοψηφία της κοινωνίας στην οποία ζούμε ακόμη και όσων από εμάς παθιάζονται από αυτό το τραγούδι και θεωρούμε πως μιλά για τους άλλους και όχι και για μας τους ίδιους.  Γιατί έχουμε πάντα μάθει να κρίνουμε μόνο τους άλλους και όχι τους εαυτούς μας, γιατί είναι πιο εύκολο να βρίσκουμε τους αποδιοπομπαίους τράγους στη κοινωνία μας και να τους εναποθέτουμε το φταίξιμο για όλα τα λάθη παρά να αναγνωρίσουμε τα δικά μας σφάλματα και να άλλαξουμε νοοτροπία και πρακτικές.

Σε μια κοινωνία που έχει αποτύχει παταγωδώς να μεταρρυθμίσει και να εκσυγχρονίσει τον εαυτό της, που έχει πάρει θέση υπέρ προοδευτικών πολιτικών μόνο για λόγους μόδας και για να φαίνεται πιο "in" (π.χ. το κύμα υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ/LGBT και των ζώων), η αυτοκριτική και η ρήξη με το παρελθόν απουσιάζουν.

Γιατί μπορεί να κατηγορούμε τα δυτικά κράτη πως ακολουθούν το δρόμο του ατομικισμού, στη βάση της νεοφιλελεύθερης οικονομίας, αλλά πουθενά δεν θα συναντήσει κανείς την τοποθέτηση του ατομικού συμφέροντος πάνω από το δίκαιο και το κοινό καλό όπως το βρίσκει σε Ελλάδα, Κύπρο με την αδήλωτη εργασία, τη φοροδιαφυγή των επιχειρήσεων αλλά κυρίως του ρουσφετιού που έχει γίνει πολιτική πρακτική. Όλα αυτά αναδεικνύουν την εξατομικευμένη κοινωνία που δημιουργήσαμε καθώς ο καθείς βλέπει την πάρτη του και μόνο χωρίς να ενδιαφέρεται για τις συνέπειες των πράξεων του προς την κοινωνία. Η όποια αποστροφή παρατηρείτε προς τα κόμματα είναι κυρίως λόγω της αδυναμίας τους πλέον να μας εξυπηρετήσουν ως καλούς πιστούς πελάτες στο δημόσιο αλλά και λόγω της αποτυχίας τους να εκπληρώσουν τα όσα βαρύγδουπα μας έχουν υποσχεθεί.

Για αυτό, όσο παθιαζόμαστε με τέτοια τραγούδια που μας λένε την πικρή και άσχημη πλευρά της κοινωνίας μας, άλλο τόσο πρέπει να παθιαστούμε για την αλλαγή όχι στο μάκρο επίπεδο αλλά στην μικρή καθημερινότητα μας, από τις αντιγραφές στα πανεπιστήμια, το μέσο στο δημόσιο, την φοροδιαφυγή στις φορολογικές μας δηλώσεις, στο ρατσισμό σε όποιον είναι διαφορετικός από εμάς και σε άλλα πολλά. 
Γιατί όσο κι αν νομίζουμε πως κλέβουμε το σύστημα, τον άλλο ή τον ξένο, στην πραγματικότητα τον μόνο που κλέβουμε και κοροϊδεύουμε στην κουτοπονηριά μας είναι τον ίδιο μας τον εαυτό.