Ο ΔΥΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΣΕ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΔΔΟ

Η αναθέρμανση του ενδιαφέροντος για τις συνομιλίες και η πιθανή κατάληξη σε ένα νέο σχέδιο λύσης έχουν φέρει και πάλι στην επιφάνεια τις διαφορετικές απόψεις, προκαταλήψεις, στερεότυπα μα πάνω απ' όλα τον δυισμό που διακατέχει τις θέσεις μας για το Κυπριακό.

Από τη μια, έχουμε  την κατάφωρη απόρριψη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, από την άλλη έχουμε την πλήρη απόρριψη της πιθανότητας λύσης και η τρίτη πτυχή είναι η αποδοχή της προσπάθειας που γίνεται για επίτευξη λύσης μέσα από το πλαίσιο διαπραγματεύσεων που ομόφωνα αποφασίστηκε από το 1977 μέχρι και το 2014 από τα εθνικά συμβούλια και τα Ηνωμένα Έθνη.

Η πλήρως απορριπτική θέση για λύση εδράζεται πάνω στην απουσία διάθεσης για όποια αλλαγή του στάτους κβο, σε φόβο για τουρκοποίηση των Ελληνοκυπρίων, φόβο για κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και λόγω πιθανών αρνητικών οικονομικών επιπτώσεων που μπορεί να φέρει μια λύση. Ωστόσο την ίδια ώρα απορρίπτεται το στάτους κβο ως κάτι το απαράδεκτο και υπάρχει η απαίτηση να φύγουν τα κατοχικά στρατεύματα γιατί έτσι θα ήταν το σωστό στη βάση της ηθικής αλλά και πτυχών του διεθνούς δικαίου.

Η απόρριψη της ΔΔΟ ως βάση λύσης από την άλλη, γίνεται και πάλι λόγω φόβου κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, λόγω θεώρησης της ως ρατσιστική λόγω της διζωνικότητας και των περιορισμών που απ' ότι φαίνεται θα έχει στο θέμα της κατοίκησις αλλά και λόγω του όρου της ομοσπονδίας καθώς θεωρείται πως μόνο το ενιαίο κράτος μπορεί να λειτουργήσει, δίνοντας απλά στην τουρκοκυπριακή κοινότητα δικαιώματα μειονότητας. Ωστόσο την ίδια ώρα, αν και κατηγορείται η ΔΔΟ ως ρατσιστική και πως δεν θα επιτυγχάνει την πραγματική συμβίωση με τους Τουρκοκύπριους (ασχέτως αν αυτό είναι λάθος ή σωστό ως επιχείρημα) ακούμε συχνά ρητορική μίσους, μη αποδοχή της οποιασδήποτε πιθανότητας συνεργασίας σε πιθανή λύση και μη αποδοχή όλων των ιστορικών πτυχών του Κυπριακού.

Στη τρίτη κατηγορία έχουμε τη θέση υπέρ της ΔΔΟ όχι ως ιδανική λύση αλλά ως λύση ανάγκης λόγω του αισθήματος για επιστροφή έστω και υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση στα κατεχόμενα, λόγω φόβου για μη επίλυση και νομιμοποίηση του στάτους κβο και πλήρους διχοτόμησης. Και σε αυτή τη κατηγορία υπάρχει ένας δυισμός αλλά πολλές φορές καλύπτεται από τον πόθο για γρήγορη επίλυση και την ανάγκη της επιστροφής έστω και μερίδας πληθυσμού στα κατεχόμενα εδάφη.

Σκοπός του άρθρου δεν είναι η προσπάθεια στήριξης κάποιας θέσης αλλά η ανάλυση και η κατανόηση του δυισμού που διακατέχει τις κύριες θέσεις για το κυπριακό και τη ΔΔΟ. Μετά από 41 χρόνια κατοχής και διαμελισμού του κυπριακού κράτους δεν μπορούμε να προτάσσουμε θέσεις που χωρίς να τις θέτουμε σε ένα πολιτικά σωστό και αποδεκτό πλαίσιο. Από την μια, η όποια απόρριψη της υπάρχουσας πορείας διαπραγματεύσεων δεν πρέπει να είναι στείρα αλλά με σωστές εναλλακτικές και ταυτόχρονα συνεννόηση με τον τουρκικό ή/και ξένο παράγοντα πως μπορεί να αποδεχτεί μια άλλου τύπου λύση. Από την άλλη, η αποδοχή της ΔΔΟ δεν πρέπει να σημαίνει και την πλήρη αποδοχή τουρκικών θέσεων ή θέσεων που δεν συνάδουν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και από τη στιγμή που δεν υπάρχει κάπου ρητά το τι είναι η ΔΔΟ είναι στο χέρι μας να διαμορφώσουμε το τι περιεχόμενο θα έχει.

Όποια πλευρά και να στηρίζει κάποιος, το σίγουρο είναι πως η υπάρχουσα κατάσταση δεν μπορεί να διαιωνίζεται επ' αόριστο. Η κυπριακή κοινωνία οφείλει στον εαυτό της να ξεπεράσει το βραχνά του κυπριακού προβλήματος ούτως ώστε να δοθεί πολιτική έμφαση και στα υπόλοιπα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία παραγκωνίζονται μέχρι σήμερα, και να μπορέσει να προοδεύσει σε μεγαλύτερο βαθμό.