Η ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΤΑΣΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Η φετινές εκλογές για κάποιο λόγο νιώθω ότι έχουν παρόμοια πολιτική βαρύτητα με το δημοψήφισμα του 2004. Έτσι είπα να επαναφέρω στη μνήμη μου λίγο τα γεγονότα που έγιναν πριν και κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος.

Πραγματικά, βλέποντας τη συνύπαρξη της ελληνικής και κυπριακής σημαίας στα χέρια του 76% του λαού που τόλμησε πέραν από τα κομματικά συμφέροντα, να πει το όχι σε ένα απαράδεκτο και καθόλου λειτουργικό σχέδιο, άρχισα να αντιλαμβάνομαι την ουσιαστική πολιτική αλλά και κοινωνική  κληρονομιά που άφησε πίσω του ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος.

Θέλω να πιστεύω ότι ο κάθε λογικά και ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης έχει δει, σε βάθος χρόνου πλέον ότι ήταν ίσως η καλύτερη διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία 50 χρόνια από την κυβέρνηση του Τάσσου. Δεν είναι ψέμα ότι χάρη σ' αυτή την ορθολογική πολιτική στρατηγική έχουμε καταφέρει να οριοθετήσουμε την ΑΟΖ και να διατηρήσουμε την κρατική κυριαρχία μας.

Τα δύο μεγαλύτερα επιτεύγματα του τα οποία είναι εμφανή στη κοινωνία είναι πρώτο η συνέχιση της κυπριακής δημοκρατίας ως το μόνο φρούριο για συνέχιση του αγώνα για μια δίκαιη λύση και όχι η κατάλυση της και η παρθενογένεση ενός νέου κράτους. Το δεύτερο, το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και με το πρώτο, είναι ότι μέσα από αυτόν τον συλλογικό αγώνα της μεγαλύτερης μερίδας του κυπριακού λαού, έχει επέλθει μια αγάπη την οποία ψάχναμε από το 1960, προς το κράτος και την σημαία της χώρας μας καθώς και την αποδοχή των εθνικών μας συμβόλων ως μέρους της πολιτικής μας ταυτότητας και όχι ως σύμβολα διαχωρισμού του λαού.

Πραγματικά μέσα από ένα ουσιαστικό αγώνα ενάντια στα ξένα σχέδια για εκμετάλλευση της χώρας μας και αλλαγής των ισορροπιών ανάμεσα σε όλο το κυπριακό λαό, είχαμε καταφέρει να ενωθούμε για τη προάσπιση όχι μόνο των εθνικών και πολιτικών δικαιωμάτων μας αλλά και των ανθρώπινων δικαιωμάτων μας τα οποία καταφέραμε τελικά να επεκτείνουμε και όχι να μειώσουμε μέσο της ένταξης μας στην Ε.Ε.

Ελπίζω ότι αυτή η φλόγα που άναψε ο Τάσσος Παπαδόπουλος με τόσο μόχθο, παρά τη προσπάθεια τύφλωσης του λαού από άλλα κόμματα προς την αντίθεση κατεύθυνση, ακόμα υπάρχει. Η επαναφορά αυτής της διεκδικητικής πολιτικής και υπεράσπιση των δικαιωμάτων του Κύπριου πολίτη δεν είναι απλά δικαίωμα αλλά υποχρέωση το καθενός μας ξεχωριστά. Εναπόκειται σ' εμάς να μη κάνουμε τα ίδια λάθη του 2008 αλλά και παλαιότερα λάθη που μας στοίχησαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και μείωσαν την αξιοπιστία μας στο διεθνή χώρο.

“Αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν!”